Insight Out

Verlamming van Wie ben ik?

Door Mei Lan

De verlammende vraag: “Wie ben ik?” of “Wat wil ik eigenlijk?” maakt me de laatste tijd moe en opstandig.
Ik weiger die vragen te beantwoorden. Ik rebelleer als ik vrienden rondom mij hoor strugglen met die vragen.
Ik wil in hun oor gillen: “stop! het doet er niet toe”
In spirituele kringen hoor je dan ook nog “wat is je zielenmissie?”
AAARRRGGGHH! Doet er niet toe!

Ik voel steeds sterker dat ik een nonchalance over me krijg. Het maakt me niet zoveel uit wie ik ben of wat ik wil met dit leven.
Het enige dat er voor mij toe doet is waar ik nu zin in heb, wie ik nu wil zijn en wat mijn ziel vandaag wil beleven.

Voor de down-to-earth’ers en mindfullness’ers onder ons is hetgeen wat nu gebeurt toch het enige dat er echt toe doet.
Voor zij die geloven in een zielenpad of soul’s purpose kan ik zeggen:
Je weet toch niet wat het universum voor jou heeft uitgestippeld. ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk” of “The universe plays funny tricks” In dat geval kunnen we toch maar beter blindelings vertrouwen en onze intuïtie volgen.
Ik ben er nl. rotsvast van overtuigd dat als ik doe wat mij een levendig gevoel geeft of wat ik denk dat op dit moment het meest authentieke is, dat ik automatisch op het juiste pad zit.
Soms weet ik niet wat er zal volgen als ik een cliënt een bepaalde vraag stel. Vaak heb ik geen idee waarom het leuk lijkt om voor of achteraan in de trein te zitten. En als ik er achteraf op terugkijk, bleek er altijd een goede reden te zijn om die beslissing te nemen.

Maar ook met grotere vragen volg ik steeds meer mijn intuïtie. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen en uiteindelijk besloot in een nieuw avontuur met hem te duiken kon ik niet weten dat wij samen prachtige reizen zouden maken en avondwandelingen waarop we onze nieuwe woonst zouden vinden. Ik kon niet weten dat deze man mijn hart opent, mij spiegels voor zou houden en mij op zoveel manier zou doen groeien. En toch klopt het allemaal.

Ik volgde gewoon wat in het hier en nu juist, authentiek en levendig voelde. The rest is up to the universe.

Als ik op zoek ga naar mijn zielenmissie, wie ik ben of wat ik wil, krijg ik sterk het gevoel dat ik mezelf vastpin.
Ooit besloot ik dat ik degene was die vrede zou brengen in Palestina, of toch een verschil wilde maken. Of ik besloot dat ik radiomaker was. Daarna besloot ik dat ik sociaal-cultureel werkster werd. Ik had in alledrie de gevallen dat label en de beslissing kunnen blijven volgen als compass en dat hielp me toen ook. Ik had mezelf wel enorm beperkt als ik radiomaker of vredesbouwer was gebleven. Dan had ik mijn ogen gesloten voor andere kansen die voorbij kwamen in het leven. Met tunnelvisie had ik dan geleefd. Niet slecht, maar wel beperkter.
Door steeds meer labels los te laten of tijdelijke labels aan te nemen, voel ik me vrij, rijk en creatief. Soms voel ik me ook stuurloos, richtingloos en doelloos. Het enige doel is het hier en nu volledig opslorpen, drinken met volle teugen. Dat geeft geen garantie op iets moois of vasts voor morgen en dat is eng. Het geeft wel garantie op vervulling hier en nu.

Sinds ik gestopt ben met zoeken naar wie ik bén en in de plaats daarvan mezelf afvraag “Wie wil ik nu zijn? en nu? En nu?” wordt het een dagelijkse oefening. Bij elke beslissing daag ik mezelf uit om niet te denken vanuit wie ik gisteren beslist had te zijn.
Als ik een klerencombinatie raar vind omdat “ik zoiets nooit draag” is het tijd om dat oude beeld los te laten. Als ik een nieuwe woonst zocht, probeerde ik los te komen van ‘wat bij mij past”.
Maar ook: wat wil ik eten? Waar heb ik zin in?
Met kleine en grote beslissingen blijf ik zoveel mogelijk in het hier en nu en prent ik mezelf steeds opnieuw in dat ik van gedachten mag veranderen.

Hoe vaker ik me de vraag stel wie ben ik nu op dit moment? of wat wil ik nu op dit moment?, hoe dichter ik tot de kern kom. En hoe dichter ik bij mijn kern kom, hoe vaker de antwoorden dezelfde blijken te zijn.
Is er dan toch 1 juist antwoord? Is er dan toch 1 kern van wie ik bén?

AAARRGGHH! Nee! Stop! mindfuck!
Doet er niet toe!

Hier en nu blijven. 🙂