Verjaardagshobbel
Elke jaar de dag voor mijn verjaardag blijk ik super emotioneel te worden over niets.
Vandaag is de laatste dag van mijn 28ste levensjaar.
Dwaas genoeg stootte ik mijn neus aan de tafelrand toen ik iets van de vloer opraapte.
De pijn was kort en hevig en ging snel weer weg. Mijn emotionele razernij en verdriet overvielen me als een golf.
Een golf van kinderlijk verdriet en woede: “Waarom ik?”
Wat een onnozel gevoel en totaal uit verhouding met wat er gebeurde.
Na een nog onnozelere ruzie met mijn lief kreeg ik een telefoontje van een vriendin dat ze ons etentje voor mijn verjaardag wilde annuleren.
Voor allerlei goede redenen – corona en gezondheidsrisico’s etc.
Ik heb alle begrip en respect voor haar keuze.
Maar BAM, de tranen begonnen weer te stromen.
Nadat ik mijn tranen droogde besefte ik dat iets gelijkaardigs vorig jaar gebeurde een paar dagen voor ik 28 werd.
Middenin de nacht schoot ik in paniek wakker.
Ik realiseerde me dat het een mogelijkheid was iedereen me zou vergeten op mijn verjaardag.
Ik zag de optie bestaan in het universum dat eenvoudigweg niemand me zou bellen of me een gelukkige verjaardag zou wensen.
Het was niet dat ik echt dacht of geloofde dat iedereen me zou vergeten, het was slechts dat ik zag dat de mogelijkheid BESTAAT hier ergens in dit universum.
De gigantische alles overstijgende waarheid dat al deze mogelijkheden ergens bestaan deed me huilen en huilen.
Ik was niet verdrietig terwijl ik huilde. Ik voelde niet de persoonlijke, menselijke emotie van ik die ongelukkig was.
Ik kan het alleen maar beschrijven als dat ik de diepe eenzaamheid van de mensheid voelde of de pijn van de rouwende planeet ofzo.
Of iets anders geks, spiritueels bullshittigs.
Ik ben er op een of andere manier van overtuigd dat in tappen op deze grote emoties mijn leven rijker en voller maakt, meer ‘echt’.
Het is alsof ons emotioneel leven een ui is die we kunnen afpellen, laag per laag.
Elke buitenste laag is een schild van bescherming dat we hebben opgetrokken.
Met elke beschermingslaag nemen we diepte weg van onze gevoelswereld.
Dus als ik weer eens van mijn sokken geblazen wordt door zo’n golf aan diepe, donkere eenzaamheid ben ik me er ergens sterk van bewust dat dit me een rijk en vol leven geeft.
Het risico lopend dat jij nu denkt dat ik echt gestoord ben, zal ik het beschrijven als dat er twee delen in mijn zijn.
Eentje is het persoontje, de identiteit Mei Lan. Zij is verdrietig en bang dat mensen haar zullen vergeten of verlaten.
Ik vermoed dat we haar ook het ego kunnen noemen.
De andere is kalm, observerend en heeft een heldere blik op de toekomst en het grotere plaatje.
Zij glimlacht en houdt het verdriet stevig in haar armen.
Dan vermoed ik dat zij mijn hogere Zelf is, of mijn ziel?
Geen idee wie ze is, maar ze geeft me balans en vreugde.
En terwijl mijn ego mijn 29ste verjaardag aan het vieren zal zijn morgen, zal de ziel van mijn Zelf breed glimlachen en liefde verspreiden over het feestje!
Inzichten geprikkeld? Geraakt of geïnspireerd?
Ik wil het dolgraag horen!
Stuur me een E-mail en gebruik de deelknoppen hierboven om het aan de wereld te vertellen!
