Insight Out

Mijn belofte voor na Corona-tijden

Door Mei Lan

Eén van de dingen die ik leerde in deze corona-tijden
– Ik noem het bewust corona TIJDEN. Ik wil het geen crisis of lockdown noemen, of eender wat anders dat mijn ervaring kleurt.
Ik ben me sterk bewust van de kracht van mijn woorden en de impact die ik creëer met taal. (wil je hier meer over weten? stuur me een berichtje)
Dit zijn tijden waarin corona erg aanwezig is in ons dagelijks leven. Of ook niet. Ik merk zelf op dat het boek dat ik schrijf of de doelen die ik mezelf stelde voor rennen en beter slapen, best aanweziger zijn geweest de laatste tijd.
Anyway, ik ga hier niet overdreven positief lopen doen, alsof queen Corona niet net binnenwalste. Tuurlijk niet, ze is hier en koppig en dominant aanwezig in ons leven.
(dramaqueen en aandachtszoekster :p)

Eén van de dingen die ik ervaar sinds het begin van deze corona-tijden is vaag en heel concreet tegelijk.
Toen ik vanmorgen op mijn smartphone zat te scrollen, met mijn lievelingskoffiekop naast mijn iPhone, komt plots een goede vriendin in me op. Ze is heel zichtbaar voor mijn geestesoog.
Ik beslis om haar een berichtje te sturen. Geen idee wat te schrijven, want we spraken elkaar gisteren nog. Ik stuur dus wat hartjes en sterren. Wat liefde delen, I guess. 😉
Wat zij er ook in wil lezen, een beetje random acts of friendship & appreciation kunnen nooit kwaad, right? 😉
Bijna onmiddellijk schrijft ze terug:
“Wauw, komt op het juiste moment! Dankje om ruimte voor me te houden”
Ja, wij hebben dit soort woeh-woeh-vriendschap, zijn allebei coaches, dus soms kan het wat spiritueel worden. 😉
Enkele jaren geleden zou ik naar mijn oudere zelf gekeken hebben en gedacht hebben:
“Jesus, wat ben jij klef en bomen-knuffelend hippie!”
Vandaag de dag kan ik alleen maar bevestigen dat ik deze intuïtie, verbinding op afstand en spiritualiteit écht voel, wide awake in mezelf!

Het moment dat ik haar antwoord las, voelde ik mijn hart warm worden, kloppend in mijn borst. Het voelde alsof ik haar in het echt stevig omhelsde. Wat ‘in het echt’ dan ook mag betekenen.
Ik voelde de liefde en appreciatie door mijn lijf stromen.
Enkel en alleen door intentie en door ervoor te kiezen, deelden we een echt moment van verbinding.

Hiermee wil ik niet beweren dat ik het niet enorm mis om met mijn vrienden te lunchen, koffietje ste gaan drinken en arm in arm door parken te slenteren.
Ik verlang intens naar deze momenten van quality time zonder wifi en speakers erbij.
En toch, queen Corona heeft me de energetische connectie getoond, die ons dichter bij elkaar houdt dan enig park of festival ooit zal doen.

De warmte die ik vanmorgen in mijn hart voelde herinnerde me aan een intense ervaring van tijdens een vijf dagen durende darkness & silence retreat die ik op mijn eentje deed.
(again, als je nieuwsgierig bent, stuur me een berichtje 😉 )
Terwijl ik daar in het donker en volledige stilte alleen zat, werd ik op dag drie plots wakker.
Alle mensen van wie ik ooit gehouden had en van wie ik nog steeds hield, passeerden voor mijn innerlijk oog. Ik zag glasheldere beelden van hen voor me, terwijl ze op me af kwamen en breed naar me glimlachten.
Als een gek glimlachte ik zo breed als ik kon terug naar hen.
mijn hart zwol op en groeide, tot ik alleen nog maar uit één groot bonzend hart leek te bestaan.
En toen, daar in het donker, met enkel het geluid van mijn eigen ademhaling, begon ik te lachen.
Luidop, uit volle borst.
Yup, crazy, dat is wat ik ook dacht, terwijl ik me een ongeluk lachte.
Het was lachen uit pure opluchting.
Ik zat daar, helemaal alleen, zonder telefoon, internet of enige verbinding met iemand.
En toch, voelde ik me zo fucking verbonden met al die mensen!
Ik moest wel lachen. Omwille van de absurditeit van al die keren dat ik mezelf wijsmaakte niet verbonden te zijn met een ander, omwille van afstand, of geen oogcontact kunnen maken omdat ik blind ben, of om misverstanden of meningsverschillen.
Hoe kan ik mezelf ooit nog vertellen dat ik iets anders ben dan pure verbinding?
Ik zit helemaal alleen in het donker en in stilte en nog steeds voel ik zo fysiek verbinding met al die mensen!
Het is daar en toen dat ik verklaarde: IK. BEN. VERBINDING.
(remember, de kracht van je woorden…)

Dankjewel, mevrouwtje COVID-19, om mij hier vanmorgen nog eens aan te herinneren.

Door het vinden van de hot line naar mijn lijf en hart,
Door mijn hoofd toe te laten met willekeurige mensen aan te komen draven tijdens het koffie drinken
En door mezelf toe te staan deze impulsen te volgen,
ben ik constant verbonden met mijn vrienden, halve onbekenden en dus jullie allemaal en wij allemaal…

Is dat niet magisch? Is het niet enorm hippie en boomknuffelend geweldig om in te geloven?

Ik beloof plechtig, hier en nu, aan jou en mezelf, dat ik dit niet meer zal vergeten na deze corona-tijden.