Insight Out

Ik zeg JA tegen het leven

Door Mei Lan

Door een zeldzame ziekte werd ik slechtziend toen ik 5 was.
Mijn zicht werd steeds slechter over de jaren tot ik volledig blind was op mijn 15de, op een klein beetje licht en donker na.
De dokters hadden hoop voor mij. Ze zouden een hoornvliestransplantatie doen als mijn oog en lijf volledig volgroeid waren op mijn 18de.
Om een lang verhaal kort te maken, ging ik door mijn kindertijd en puberteit met het prachtige beeld van mijn toekomst voor ogen. Ja, ik was blind, maar het was slechts tijdelijk.
Ik zou de middelbare school afronden en de operatie ondergaan als een helding.
Ik zou een gigantisch feest geven om te vieren dat ik terug kon zien.I
Ik zou een prachtige jurk dragen en meteen na het feest een grote wereldreis maken helemaal op m’n eentje.
Ik zou andere blinde mensen helpen, voor het eerst niet degene die hulp moet vragen, maar degene die helpt.
Ik zou tennis leren spelen, voetballen en met de fiets rijden, een rijbewijs halen…
De lijst is eindeloos lang. Ik had een fantastisch plan voor mijn leven na de operatie.

Zie je het al aankomen?
Ik alleszins niet destijds.

Toen ik 16 was zat ik bij de oogarts waar ze me vertelde dat mijn oogzenuwen zo beschadigd waren dat zelfs met de operatie ik niet veel meer zou kunnen zien.
De oogzenuwen hadden te veel hoge oogdruk moeten verduren de voorbije jaren, dus zelfs na de operatie zou ik niet veel meer zien dan een lichtflits en ik zou zelfs hele grote letters niet kunnen lezen, laat staan met de fiets of auto rijden.
De operatie was simpelweg niet de moeite waard.

Mijn wereld stortte niet in. Mijn toekomst viel in duigen en stortte in. En ik had geen flauw idee wie ik zou worden of wat ik zou doen.

Het duurde een paar dagen om door de tranen heen te komen, een paar weken om terug in het schoolritme te komen en het dagelijkse leven weer op te pikken en nog een paar jaar om de rouw en het verlies volledig toe te laten.
Ik ging door, met een beetje meer gevecht met wat het betekent om blind te zijn, met wat meer zelfreflectie en meer worsteling met hoe mijn leven er nu moet uit zien. Voor altijd blind is een totaal ander beest dan tijdelijk blind.

Ik zag wel nog een klein beetje licht en soms vormen of kleuren. Als de kamer sterk verlicht was kon ik af en toe iets onderscheiden. Het was niet veel, maar het was iets en ik klampte me er aan vast als aan niets anders, als aan mijn laatste strohalm.
Onbewust beloofde ik mezelf dat ik me dat laatste beetje zicht niet zou laten afpakken.
En samen met die onbewust belofte, sprak ik met mezelf af dat ik zo normaal mogelijk zou zijn. Ik beloofde aan mezelf om zo “niet-blind” mogelijk te doen.
Ik zou alles doen waar ik nog maar aan kon denken en me niet laten tegenhouden door deze beperking.
Ik zou mezelf niet toestaan om die zielige blinde persoon te zijn.
Ik heb altijd een sterk karakter gehad en ook voor de ziekte was ik een koppige kleuter met een eigen wil.
Toch ben ik ervan overtuigd dat het slecht-nieuws-gesprek op mijn 16de het vuur behoorlijk heeft aangewakkerd.
Ik was klaar en duidelijk: Ik laat blind zijn me niet beperken. Ik ga vechten tegen deze beperking voor zolang ik kan.

Top attitude, absoluut! Het bracht me een diploma also radiomaakster, liet me alleen op kot gaan in Brussel. Het bracht me helemaal tot in Costa Rica waar ik studeerde aan de VN University for peace. Het bracht me in Palestina waar ik werkte als peace builder.
Deze houding gaf me prachtige ervaringen en avonturen.
Ik was 24 en stond op het punt om ‘de vechter en strong girl’-act tot een levenskunst te verheffen, als dat niet al te arrogant klinkt.
En hell yes! Dat was zwaar, pittig en dodelijk vermoeiend!

Dus bracht het leven de volgende uitdaging.

Het oog waarmee ik nog licht en donker en kleuren en vormen zag, begon het te begeven.
Het hoornvlies scheurde plots, zomaar, zonder reden.
Ik wil je als lezer niet lastig vallen met te veel bloederige details, maar het komt er op neer dat het oog knapt als een ballon en langzaam verdwijnt.
Dit is uiteraard gevaarlijk, omdat het een direct toegang geeft tot het brein. Het leidt tot herseninfecties en op lange termijn tot de dood als het niet behandeld wordt.
Doodeng, dat zeker, maar ik vond het vooral irritant.
Ik stond op het punt om de strong girl-act tot een levenskunst te verheffen. Ik had het heel druk met de wereld bewijzen dat ik alles kon.
En ik had het zo mogelijk nog drukker met mezelf overtuigen van het feit dat ik niet ‘echt’ blind was.
Ik had helemaal geen tijd voor dit soort fysieke ongemakken.

Gelukkig, weet het leven altijd het beste waar je moet zijn.

Îk moest thuis zijn. Stilstaan en overschouwen.
Zodat ik een andere, nieuwe keuze kon maken voor mijn leven.

In 4 maanden tijd had ik 3, behoorlijk hopeloze, oogoperaties om het hoornvlies te herstellen en het kleine beetje zicht te behouden dat ik nog over had.
Het werkte en ik kon het beetje zicht behouden.
Dat had zijn prijs:
Ik mocht amper bewegen, ik mocht niet hoesten of niezen, geen enkele fysieke activiteit was mogelijk, omda thet oog simpelweg te kwetsbaar was en ik het risico liep om mijn oog volledig te moeten laten weghalen.
Van een meisje dat 4 keer per week capoeira trainde, De 20km door Brussel liep, niets liever deed dan ondersteboven aan een trapeze te hangen of Costa Ricaanse golven te surfen, veranderde ik in iemand met 3 verschillende pyjama’s, omdat ik niets anders droeg terwijl ik het ziekenhuis of op de zetel lag. Ik luisterde alleen nog naar audioboeken of sliepe, terwijl mijn oog zijn best deed te genezen, verschrikkelijk jeukte en vol pijnlijke hechtingen zat.
Ik voelde me gefrustreerd en had het gevoel dat ik nog maar half leefde.
24 jaar jong en levend als een plant.

Ik had een keuze: Verder gaan zoals ik bezig was, van operatie tot operatie leven, niet kunnen bewegen en in angst leven dat mijn oog het weer zou begeven en ik het zicht zou verliezen da tik nog over had
OF Loslaten waar ik me zo hard aan vast had gehouden en mijn oog laten verwijderen en vervangen door een kunstoog.
Het laatste betekende NIETS meer zien, maar terug kunnen bewegen, srpingen, surfen, rennen en leven.
Nu klinkt het als een totale no brainer, maar toen was het de moeilijkste keuze die ik ooit had moeten maken.
Mijn hele leven was gericht op eerst mijn zicht terugwinnen en daarna vasthouden aan het kleine beetje zicht dat ik had, ‘alsof’ mijn leven er van af hing.
Ik was zo gehecht aan die beetje licht. Ik dacht dat ik niets anders had.
Na veel tranen en lange gesprekken met familie, dokters en mijn partner, hakte ik de knoop door: Ik liet de veiligheid los en sprong in het diepe, donkere, onbekende.

De operatie vond plaats 5 dagen na mijn 25ste verjaardag.
Ik was klaar voor een geheel nieuw hoofdstuk.

De avond voor de operatie kreeg ik een berichtje van een goeie vriendin:
“Ik wens je toe dat 29 juli 2016 een heel speciale dag wordt, in de mooiste zin van het woord.”

Dankzij haar woorden besefte ik dat mijn keuze niet alleen slecht was. Ik realiseerde me dat er een norm krachtige, positieve, kant was aan deze beslissing.

Loslaten is niet alleen verliezen.

De ochtend van de operatie belde ik met een andere goeie vriend en verwoordde ik het als volgt:
“Ik zeg JA tegen het leven. Het leven zonder mijn voet op de rem, zonder beperkingen.”

Ik was doodsbang. En ik sprong toch.
Het diepe in, in het volle vertrouwen dat het leven me zou opvangen.

Na mijn fysieke herstel was ik zo energiek! Ik wou bijna uit mijn bed springen. Ik kon gewoon niet wachten op het moment dat mijn leven weer zou beginnen.
Ik voelde me zo ALIVE!

Ik kan fysiek helemaal niets meer zien, maar mijn waarneming is zoveel scherper dan ooit te voren.
Je kan het intuïtie noemen. Of het derde oog. Of gewoon zintuigelijke perceptie.
Mij maakt het niet uit hoe je het noemt, ik weet gewoon dat het mijn leven enorm rijk maakt.
Ik heb helder inzicht in mensen en situaties en heb een heel kleurrijke ervaring van het leven, elke dag.

Het moment dat ik fysiek proberen kijken losliet, maakte ik plaats voor echt zien en diepere inzichten.

Sinds die dag ben ik vaak genoeg in slaap gevallen en vergat ik, maar al te vaak, de kracht van deze keuze.
Elke keer word ik wel weer wakker en weet ik dat ik zulke keuzes kan blijven maken, elke keer opnieuw en opnieuw.

Elke cel van mijn lijf weet maar al te goed hoe zalig het voelt om JA te zeggen tegen het leven.
Het leven, hier en nu, in de volle aanwezigheid van de realiteit.

Ik kies voor het leven en ik verwelkom alle aspecten ervan; inclusief de pijn, het rouwproces en verlies en inclusief blind zijn.

Mijn uitnodiging aan jou is om te kijken waar jij je aan vast houdt in je leven en hoe je leven er zou uitzien als je dat durfde los te laten.
Hoe zou dit energie kunnen vrijmaken voor iets anders in je leven?