Insight Out

De vermomde vechter

Door Mei Lan

“Eerst schrijf ik het volgende hoofdstuk van mijn thesis, daarna bel ik mijn nieuwe client op, terwijl ik de afwas doe en ondertussen maak ik een planning voor de verhuis naar het nieuwe appartement.
Na de lunch heb ik de Skype meeting terwijl ik de was opplooi en als ik daarna niet te moe ben bel ik nog even naar mijn vriendin om te vragen hoe het met haar gaat. Als de dag dan nog niet voorbij is kan ik even zitten en bij m’n lief zijn. Oh en dan was er nog die film die we wouden kijken en dat restaurant waar we naartoe zouden gaan!”

Ik heb amper in de gaten welke impact dit heeft op mijn ademhaling terwijl ik de woorden uitspreek. Het duurt nog enkele dagen zoals deze voor ik in mijn eigen vermoeidheid crash.

Ik had vroeger een stevige vechter in mij. Degene die mij veilig door hectische tijden navigeerde, degene die me dingen deed realiseren in korte tijd en degene die me aan mezelf liet zien tot wat ik allemaal in staat ben.
Het is ook deze vechter die me recht de burn-outstaat in duwde toen ik 26 was en net met mijn eerste job begon.
Ik heb hard gewerkt om de oude patronen te doorbreken en de gewoonte mezelf te moeten bewijzen te stoppen. Ik heb enorm veel geleerd van de keren dat ik over mijn eigen grenzen ging.
Ik ben dankbaar voor wat de vechter me hielp te bereiken en nu ben ik op een punt in mijn leven dat ik de vechter helemaal loslaat en ruimte maak voor plezier, vreugde, mijn eigen flow volgen, etc.

Een week geleden dacht ik dat ik zo bewust ben, dat ik mijn lesje geleerd heb en mijn grenzen nu wel ken.

Burn out ain’t gonna happen to me again, baby! 😉

Wel, zeker niet de volledige burn-out. Ik heb ruimte in mezelf gemaakt om het te zien gebeuren, om te zien wanneer ik achter het leven aan hol en ik zie het makkelijker en sneller als ik mezelf verlies in doen, doen en doen.
Ik schrijf een thesis, loop stage bij een veeleisend project, run een coachingsbedrijf, plan een grote verhuis met mijn lief naar een nieuw huis, werk mee aan een radioproject en tussen de soep en de patatten heel ik nog wat oude wonden van het verleden. Daarnaast heb ik een bruisend sociaal leven en een stressy financiële situatie waar ik me dagelijks zorgen over maak tegenwoordig.
Ik begon te merken dat ik steeds vaker zei: “wauw, een dag zou 72 uur in plaats van 24 moeten hebben!”

Het werd steeds lastiger om in slaap te vallen en mijn dromen gingen alleen maar over dingen die ik vergat te doen die dag.
Het klinkt allemaal als het perfecte recept voor een burn-out of op z’n minst overstressed te zijn. Ik zie de tekenen aan de wand, maar dit keer was het anders.

Toen ik vroeger gestresseerd was had ik nergens zin in, wilde ik allerlei dingen afzeggen en had ik geen zin om mijn vrienden te zien en wilde ik alleen maar alleen thuis bij mezelf zijn.
Op het eind van de dag kon ik keuzes maken over wat ik eigenlijk liever niet had gedaan en ik labelde dingen als “tijdverspilling”.
Dit label maakte het mogelijk voor mij om zaken te schrappen in mijn agenda en zo makkelijker en sneller tijd en rust te vinden.

Nu, zie ik het goede in alles, echt àlles.
Zelfs de vervelendste telefoontjes of ontmoetingen, doen me zeggen:
“Ik heb hier zeker iets uit geleerd.” of “Het was irritant en pijnlijk, maar het heeft me zeker iets gebracht”

Ik ben trots op deze levenshouding, dat niets in zichzelf negatief is, het is de relatie die ik ertoe heb die iets negatief of positief maakt.
Dus elk moment in het leven brengt je iets om dankbaar voor te zijn.
Elk moment van stress, elke irritatie is een cadeau voor mij, het hangt er maar vanaf hoe ik er naar kijk.
Ik heb enorm veel gehad aan de kracht van dankbaarheid de laatste jaren. Het heeft me een prachtige relatie doen uitbouwen met mijn blindheid. Dankbaarheid transformeert elke ruzie met mijn lief naar een prachtige groeikans. Dankbaarheid doet de zon harder schijnen en het geeft me bakken extra energie.

Dankbaarheid heeft me ook een verhaaltje laten bedenken dat een valkuil is.
Het verhaal gaat zo:
“Ik ben dankbaar voor alles wat het leven me biedt. Dus er is geen reden om “nee” te zeggen tegen de dingen. Dus doe ik alles. Dus krijg ik het super druk. Maar ik kan dankbaar zijn voor alles, dus doe ik nog meer, dus krijg ik het nog drukker.”
Dit verhaaltje is eindeloos en het duwt me in de vermoeidheid, meer en meer.

De enige uitweg is zelfliefde.

Als ik mezelf vertel dat er geen enkele reden is om “nee” te zeggen tegen de dingen, vergeet ik de allerbelangrijkste:
Ik mag de reden zijn om ‘nee’ te zeggen tegen de dingen. Gewoon, zomaar, om de reden dat ik het fijn vind tijd voor mezelf te hebben, dat ik het leven wel wat rustiger wil hebben. Ik moet niet altijd een geldige reden heb om ’nee’ te zeggen. Ik moet niet altijd groeien. Ik hoef niet overal het goede in te zien.
Ik hoef niet heel de tijd positief te zijn.

De oude vechter is er niet meer. Ik vecht niet meer zo hard tegen mezelf als vroeger.
Ik doe niets meer dat ik echt niet wil doen. Ik handel niet alleen maar om een ander te plezieren. Ik werk niet meer kei hard om mezelf te bewijzen.
Ik vind alles wat ik doe gewoon zo leuk.
Dus dans ik met dankbaarheid tussen de 100 dingen die ik wil doen en loop nog steeds helemaal verloren.
Mijn oude vechter heeft zich vermomd als de vrolijke, dankbare vechter die me nog steeds even erg mezelf doet verliezen.
Het is zo’n slim trucje van mijn systeem om de boze vechter in de vrolijke vechter te vermommen.
Die laatste is zoveel lastiger te vangen en ontdekken en krijgt me nog sneller in vermoeidheid.

De vraag op dit moment is: Wat is het voordeel van mezelf zo moe te maken, keer op keer? Welke verantwoordelijkheid ontloop ik door zo moe te worden dat ik wel op pauze zal moeten drukken?

En mijn vraag aan jou is:
Welke maskers draagt jouw vechter vandaag?