De coach coachen
Als een coach geloof ik er rotsvast in dat iedereen een coach nodig heeft, uiteraard. Dit is inclusief alle coaches zelf.
Dus, heb ik zelf ook verschillende coaches gehad doorheen de jaren die me geholpen hebben mijn doelen te bereiken en een betere coach te worden.
Mijn huidige coach heeft me ondersteund in verschillende zaken van relatiestruggles tot bedrijfsproblemen etc.
Hij is ook een vriend, wat maakt dat we soms rommelen met de coachingdynamieken.
Een vriend als coach hebben is best tricky shit. Wanneer doen we de vriendentelefoontjes, tappen we moppen, praten we gezellig bij of vieren we mijn verjaardag en wanneer doen we coaching? Wanneer zijn we vrienden en wanneer ben ik cliënt en hij coach?
Vandaag had ik een doorbraak hierin.
Het moment dat ik hem vroeg als mijn coach, had ik hem op een voetstuk geplaatst. Deze man ging mij door moeilijke processen lootsen. Ik vertrouwde hem voldoende om naar mijn donkere kanten te kijken.
Ik maakte mezelf onmiddellijk klein naast hem.
“Hij weet het beter. Hij heeft alle inzichten die ik nie theb. Hij heeft al zoveel werk gedaan aan zichzelf, dat ik nog moet doen, etc”
Omdat hij inderdaad een heel goede coach is, groeide ik veel in de maanden dat we samen aan de slag gingen. Ik zie nu dat ik niet klein hoef te zijn enkel en alleen omdat iemand me een inzicht geeft dat ik nog niet had en dat dit de ander ook niet beter maakt dan mij.
Ik ben er klaar mee mezelf klein te houden en kan nu trots naast hem staan en zien dat we gelijkwaardig zijn.
En wat nu? Het perfecte plaatje?
Nôg niet 😉
Mijn ego nam even plaats op de voorste rij en had van alles te vertellen.
Ik geef even de samenvatting van wat mijn ego zei tijdens de laatste 2 coachingsessies:
“Allemaal heel slim hoor, coach, wat je hier zegt, maar euh, dat wist ik toch al allemaal.”
“Ik ben deze coach ontgroeit, want ik ben slimmer en spiritueel ontwikkelder nu. en ik heb deze coach nie tmeer nodig.”
en ook: “Hij is niet echt op z’n best als coach de laatste tijd, want hij zegt allemaal dingen die ik al weet. Ik denk dat ik beter stop met deze coaching cyclus.”
Arrogantie stond volledig in de weg en blokkeerde mijn ontvankelijkheid.
Van mezelf klein maken en hem op een voetstuk zetten, was ik nu over gegaan in mezelf groot maken en hem ergens onder mij plaatsen.
Het was lastig om dit toe te geven en de arrogantie in mezelf onder ogen te komen. Ego was er ook niet zo blij mee trouwens.
Maar het moment dat ik dit vanochtend deelde met mijn coach, creëerde we een nieuwe context van partnerschap, gelijkwaardigheid in onze dynamiek en dappere, open communicatie met receptiviteit voor elkaar.
Ik ben oprecht heel nieuwsgierig naar wat dit zal brengen in onze volgende coachings. Ik ben er zeker van dat dit een nieuwe, krachtige laag zal aanboren in de sessies.
Ik ben zo dankbaar voor mijn bewustzijn en voor hoe mijn ego me elke keer opnieuw en opnieuw dwingt om te evolueren.
En ik ben heel zeker dat dit me ook een betere coach maakt.
Inzichten geprikkeld? Geraakt of geïnspireerd?
Ik wil het dolgraag horen!
Stuur me een E-mail en gebruik de deelknoppen hierboven om het aan de wereld te vertellen!
