ASS out of U and ME (nl)
Vorige week transformeerde ik een van mijn grote struikelblokken.
Het gebeurde terwijl ik in een trein zat, en het deed zelfs geen pijn of kostte me energie.
De trein naar huis had 10, daarna 20 en toen 35 minuten vertraging.
Samen met mij zat er nog 1 andere persoon in de wagon. De aankondigingen van de conducteur waren vaag. Ik moest erom lachen uit ironie en zuchtend was er niets anders te doen dan nog wat meer lezen in mijn brailleboek.
De andere persoon tegenover mij leek me een beetje nerveus. Ik hoorde wat geschuifel en gezucht, maar dat was het.
Ik wou vriendelijk glimlachen en oogcontact maken, maar als blinde vind ik dat best lastig. Ik word wat verlegen in interacties met mensen die niet weten dat ik blind ben. Dan maak ik allerlei aannames over wat ze zouden denken of hoe ik me hoor te gedragen.
I snoerde de onzeker stem in mijn hoofd de mond en ging verder met op een trein zitten met vertraging, door mijn Facebook scrollen op mijn smartphone en n haalde uiteindelijk mijn boek weer boven en las een beetje.
Op een bepaald moment komt er een andere persoon de wagon binnen.
De nerveuze schuifelaar tegenover me staat op en vraagt de nieuweling in het Engels:
“Can you tell me what they have announced, as it was only in Dutch. Do we have a delay?”
De twee mannen hebben een kort gesprekje over de vertraging. De ene vertaald, de ander stelt verduidelijkende vragen.
Ik voeg ook nog wat details toe die ik onthouden had en we zitten allemaal weer neer.
En daar gaat mijn hoofd ermee aan de haal:
“Waarom heeft hij het niet meteen aan mij gevraagd? Ik zat hier toch al heel de tijd?
Is hij een van ie mensen die denkt dat een blinde persoon niet in staat is iets te vertalen?”
Ik had dit soort gedachten zo vaak toen ik nog dagelijks naar Brussel pendelde voor mijn werk.
Toeristen vroegen mij nooit om informatie of een wegbeschrijving.
Ze vroegen het steevast aan iemand naast mij. Als diegene het antwoord niet wist voegde ik toe wat ik wist en meestal kon ik hen verder helpen.
Ik vroeg me dan ook altijd af of ze twijfelend naar mijn witte stok zouden kijken en denken
“Weet ze wel echt wat ze gt? Kan zij wel haar weg hier kennen zonder te zien?”
Ik voelde me ongezien, misbegrepen en ondergewaardeerd.
Maar, terwijl op deze vertraagde trein zat, tegenover de schuifelende man, vroeg ik me af waarom hij het mij niet gevraagd zou hebben.
Was er misschien een totaal andere reden? Welke gedachten waren er door zijn hoofd gegaan?
Zelfs al had hij gedacht “Ze is blind, niet capable aan haar kan ik niets vragen.”
Hoe interessant zou dat gesprek kunnen zijn? Is dit mijn kans om bewustzijn te creëren over hoe vreselijk capabel ik wel ben? 😉
Ik deed mijn mond 5 keer open, maar durfde niets te zeggen.
Op een gegeven moment zei ik heel stilletjes
“Excuse me”
maar net op dat moment nam de trein een bocht en maakte zoveel lawaai dat ik me afvroeg of ik eigenlijk wel iets gezegd had, of misschien alleen maar de woorden had gedacht.
Toen de laatste aankondiging kwam, in het Nederlands, kwam mijn kans.
Ik keek in zijn richting en ertaalde helder en luid dat we nog 5 extra minuten vertraging hadden.
Hij bedankte me vriendelijk.
En toen zei, ik:
“Can I ask you another, maybe awkward question?”
“Oh sure”, zei hij“no such thing as awkward questions”
Een vriendelijk Australisch accent en ik hoorde de glimlach in zijn stem.
“Why didn’t you ask me for translation in the first place?”
Ik moest op mijn tong bijten om geen verder uitleg of excuses te geven. Mijn doel was om te horen wat hij dacht, zonder uitleg of zonder zijn gedachten te filteren.
“Well, I actually waved at you and said “excuse me” but you didn’t react.”
woops! Didn’t see that one coming! 🙂
“Oh, oops, Yeah, I’m blind.”
“Yes, that is what I figured out, but I didn’t pick up on it immediately, until you took out the braille book.”
We lachen.
Ik vertel hem dat ik blij ben dat ik deze aanname met hem gecheckt heb, dat ik zo vaak aannames maak over mensen die denken dat ik allerlei dingen niet kan en ze mij daarom niets vragen.
“Oh no, that’s not me” zegt hij.
“So what were you thinking when I ignored you?” vraag ik op mijn beurt.
“Oh well, I thought you were maybe not up for a conversation. Or maybe you just didn’t want to talk to a stranger.”
Ik verbaasd.
“Do people do that, just ignore you? Is that a thing that is kind of acceptable?”
ik voegde er niet aan toe “amongst you sighted people”, maar ik dacht het wel.
“Oh yes, often. You know, I have a dark skin, so people often turn their head.”
legt hij uit.
“So did you think I was just a racist?” vraag ik met een knipoog.
“Well, yeah, kind of maybe.” geeft hij toe.
“Wow, no, that’s not me.” parafraseer i hem.
En ik voeg eraan toe: “I am happy I got that assumption out of the way as well.”
We lachen om de absurditeit van onze beider mind games en hebben een fijne babbel over België, het leven, Australië, …
Aan het eind deelt hij dit gezegde met me:
“When you assume you make an ass out of U and me”
De volgende keer dat ik me ondergewaardeerd voel omdat iemand me iets niet vraagt of omdat mijn hoofd op de proppen komt een of andere aanname ga ik me niet herinneren.
Het is zo’n simpele oefening om toe te passen in je leven:
Zet elke aanname die je hebt om in een vraag en stel ze aan de persoon van wie jij het antwoord moet horen.
Inzichten geprikkeld? Geraakt of geïnspireerd?
Ik wil het dolgraag horen!
Stuur me een E-mail en gebruik de deelknoppen hierboven om het aan de wereld te vertellen!
