Insight Out

De kunst van echt aanwezig zijn en bang Eddy

Door Mei Lan

Tegenwoordig voel ik me behoorlijk gestresst. Ik heb het gevoel dat ik jongleer met 10 balletjes tegelijk. Ik loop als een kip zonder kop van het een naar het ander en mijn vriend vraagt me dagelijks om gewoon te gaan zitten en te ademen. Een deel van me schreeuwt om te stoppen en te rusten. Maar een ander deel van me is zo in flow and blij met alles wat er in beweging is in mijn leven.
Dat eerste deel in mij roept: “Het is te veel. Stop. Ik hou het niet meer. Ik ben ZO moe.”
Als ik echt luister naar die stem vanbinnen, geloof het eigenlijk niet.

Begrijp me niet verkeerd, als coach sta ik echt voor zelfzorg. Ik promoot niet dat je gewoon blijft gaan tegen alle fysieke grenzen op en ten koste van je mentale gezondheid. Ik raad het helemaal aan om rust en tijd voor jezelf te nemen.
Dit keer vond ik in mezelf een nieuw laagje van dat verhaal van “te veel en stress”.

Ik heb een geweldige coach aan m’n zijde die me elke keer weer vertelt:
“Je bent in staat tot zoveel grootsere dingen dan wat je nu doet.”
De stem in mijn hoofd die me klein houdt en zegt dat het allemaal te veel is, kan hier zo geïrriteerd door raken.
Laten we die stem Eddy noemen. 🙂
Dus als mijn coach zegt dat hij grootsere dingen voor me ziet in de toekomst begint Eddy te zuchten en te zeuren:
“Pff, Is he tnog niet goed genoeg, nee? Ik ren de benen van onder m’n lijf, ik daag mezelf uit, ik stretch ui mijn comfortzone, ik ben blind, pff, noe tniet genoeg nee?”
Eddy is heel goed in me overtuigen dat het goed genoeg is, dat het niet beter dan dit gaat worden. Bottom line: Eddy is moe en wilt rust.
Wat Eddy niet wil zien is dat ik inderdaad in staat ben tot veel meer. Eddy is bang dat ik risico’s ga nemen, Eddy is bang dat we tegen een muur gaan botsen, dat we er onnozel en dom gaan uitzien, dat we ons gezicht zullen verliezen. Eddy wil op veilig spelen.
Eddy heeft zo’n faalangst dat hij het liever kleintjes en voorzichtig houdt.

Wat als dat nu net is wat ik zal krijgen? Als ik het kleintjes houdt, zal ik kleine dingen verwezenlijken.
Als ik het leven groots speel, zal ik er grootse dingen uithalen.

Life is a fair deal. You gain what you put in.

Deze week heb ik gemerkt wat er gebeurt als ik Eddy meesleep op drukke dagen en uitdagingen aan ga met een bange Eddy.
Ik denk dat het zoiets moet zijn als uit een vliegtuig springen: Je sluit je ogen, houdt je adem in en doet het dan toch maar. Alleen op het moment dat je merkt dat het goed gaat en je je realiseert dat je niet dood gaat open je je ogen weer en wordt je bewust van de prachtige intensiteit van de ervaring.
Eddy en ik hielden onze adem in en onze ogen dicht de laatste week. We knepen onze billen bij elkaar en hoopte dat het snel voorbij zou zijn.
Ik heb niet opgegeven of uitgesteld. Ik heb geen afspraken afgezegd. Ik heb me niet onder mijn bed verstopt en heb alles op tijd afgeleverd. Ik ben best trots op het werk dat ik de voorbije weken verzet heb.
Maar toch ging het gevoel van stress overweldigd zijn niet weg. Bij elke afgeronde taak verwachtte ik dat de spanning zou verminderen of verdwijnen, maar het omgekeerde blijkt waar. Ik blijf gespannen en het gevoel van stress wordt alleen maar groter.
Eddy trekt zich terug en sluit zich af van de situatie. En ik zie mezelf doen, doen, doen, als een robot. Niet denken, gewoon doen. Niet voelen, gewoon doen.

Gisteren werd het duidelijk:
Ik heb mijn ogen nog steeds stijf dicht geknepen en houd mijn adem nog altijd in. Ik vergat volledig om van de ervaring te genieten en de intensiteit te voelen van de sprong.
Ik vergat Eddy te vertellen dat we niet dood gaan. 🙂

Soms gaat het leven zo snel dat ik het lastig heb met mee blijven wat er NU is.
Gisteren hield het steek om mijn ogen te sluiten, adem in te houden. Vandaag is het tijd om mijn ogen te openen en te zien dat alles goed is.
In bewustzijnscoaching-taal zou ik dit ‘aanwezig zijn’ noemen.
Ik was niet aanwezig bij wat ik deed. Ik was niet aanwezig bij het leven.
Ik was er fysiek, mijn hersenen voerden de taken uit, maar mijn hele zijn was er niet helemaal bij.
Ik was onbewust en al bezig met de volgende en de volgende taken.
Eddy verstopte zich angstig onder het bed, hopend dat het snel voorbij zou zijn, al dat riskant gedrag van mij. 😉
Maar het leven is hier en nu, toch?
En zoals ik al in andere blogs schreef, zie ik het leven als een snoepwinkel waar ik alle smaken wil proeven. Nu krijg ik de kans om de smaak van drukke dagen en jongleren te proeven. Ik krijg een taster van een vol en rijk leven.

Hoe ziet het het overweldigende eruit als ik het ontvang met volledige aanwezigheid?
Hoe ziet elke nieuwe dag eruit als ik die begin met echte aanwezigheid en de souplesse om te zien wat hier en nu is en los te laten wat gisteren was?

Zeg is, jij lezer, wat heeft jouw Eddy vandaag nodig?